Um
Gotts Wuin, wia kimmstn daher! Was hastn ogstellt, du dummer
Mo?! Bistas denn wirklich? I kenn di kaum mehr wiasd‘
ausschaugst! Schau di bloß o! Machst a Gsicht, ois
hätts dei Lebn lang bloß grengt. Was is dir denn
widerfahrn? Bist ebba scho wieda aam Deifi begengt? Vor
was möchst dei Seel bewahrn?
Bei
meiner Seel, du stolze Frau, mal net aan Deifi an d‘Wand!
Zwischen de Häuser is‘s koid worn und grau, und
immer mehr Leut baun auf Sand, und vui habn bloß no des
oane im Sinn: nachm Süden und weiter, ans Meer! Doch
des Graue sitzt in de Autos mit drin! Dem werst net so leicht
Herr!
Und
i hoits nimma aus wenns drauflos redn, d‘Leut, kreuz
und quer durchanand, und a jeder is so unheimlich gscheit
und oiß liegt so klar auf der Hand. I möchat
so gern mit dir redn, so gern, und so lang, bis i di versteh,
und nix anders möcht i de ganze Zeit hörn, und
koa Telefon in der Näh!
Und
oiwei moan i, a Wetter kimmt, oiwei buid‘ i mir ei daß
mitm Wetter oder mit mir was net stimmt — oans von dee
zwoa muaß‘s sei. Laß mi bei dir sei wenns‘s
renga ofangt, i wüssat sonst nimma, wohi. I woaß
net, wia weit mei Kraft no langt, doch i hab no was übrig
für di.
I
möcht gern wissn, warum i di, du stolze Frau, so gern
habn muaß! Wieder und wieder geh i zu dir hi, wiara
Bettler, den ganzen Weg z‘Fuaß. Und i woit, i
kannt dir endlich erklärn wia reich i in Wirklichkeit
bin. Aber du magst koane Erklärungen hörn und
woaßt ja eh, daß i spinn.
Hast
recht: irgendwas is in mi gfahrn, mi muaß der Blitz
gstroaft habn; seitdem hör i bloß no auf Kinder
und Narrn und geh nebn der Straß im Grabn. Konnst
du mir sagn, wias weitergeht? Gehst mit? Vielleicht find‘
ma hoam, wo no oiwei der Holler am Gartenzaun steht. Der
widersteht jedem Sturm.
Du
hast ja koan Halt mehr, du dummer Bua. Kimm, i hoit di fest!
Hast koan Bodn mehr unter de Schuah weilst vui z‘lang
aloa gwen bist. I konn dir net sagn, wias weitergeht, aber
schau: du bist scho dahoam, weil bei mir der Holler am
Gartenzaun steht. Muaßt di net fürchten vorm
Sturm.
|