Es
is so finster wordn und koid, i hab koan Weg mehr gsehng im
Woid. Im Woid hab i koan Weg mehr kennt. Mei Lampn war
scho lang ausbrennt.
Dei Liacht hat mi vom Woid
rausg'lockt. I hab mi auf dei Türschwelln g'hockt. Auf
deiner Türschwelln hab i gwart', so endlos miad von
meiner Fahrt.
Du
warst mei Engel, warst mei Stern! Doch dees Liad magst jetzt
nimma hörn. A koida Nachtwind blast mi o. Schad, daß
i net bei dir bleibn ko!
I
hab dei Stimm g'hört, du hast g'lacht. Ebbs hat di
gfreut in dera Nacht. In dera Nacht bis in da Früah.
Bevorsd' ins Bett gehst schaust vor d'Tür.
Und
weils di g'freut hat, hast du mir dein' Becher g'reicht,
gfüllt mit Wein. Der Wein machts schlimmer bloß,
mei Not! Gib mir doch z'erst a Stückerl Brot!
Du
warst mei Engel, warst mei Stern! Doch dees Liad magst jetzt
nimma hörn. Der koide Nachtwind treibt mi o. Schad,
daß i net bei dir bleibn ko!
Daß
i dein' süaßn Wein net kost' auf nüachtern
Magn, dees hast doch gwußt! Hast g'wußt daß
i um dees net bitt', dein' guatn Wein doch bloß
verschütt'.
Jetzt konnst ma koa guats Wort mehr
gebn. Und hast mi g'stricha aus dei'm Lebn. Aus dei'm
Lebn, ohne langs Redn. Und i bin doch bloß a Bettler
gwen.
Du
warst mei Engel, warst mei Stern! Doch dees Liad magst jetzt
nimma hörn. Der koide Nachtwind greift mi o. Schad,
daß i net bei dir bleibn ko!
|